Een vriendin vertelde over groeispurts bij kleine kinderen – dat een lichaam en geest niet lineair groeien, maar in sprongetjes. Groeispurten. Ik haalde er een waardevolle les uit.
Die groeispurten verklaren waarom kinderen zich soms zo chagrijnig en lamlendig voelen. Hun lichaam heeft net een groeispurt doorgemaakt, waardoor het opeens veel meer kan of weet. Maar het kind is nog helemaal niet gewend deze nieuwe realiteit. En dat voelt onwennig, raar, onbekend en misschien zelfs eng en onveilig. Vandaar dat rothumeur.
'Maar', dacht ik, 'geldt dat alleen voor kleine kinderen? Gaat dat niet je hele leven door?'
Het zette mij aan het denken over de fases in mijn leven na retraites, opleidingen of ingrijpende gebeurtenissen. Waarna ik me soms raar en onwennig voelde. Met een rothumeur tot gevolg.
En ik had opeens raad voor mezelf in zo'n fase.
Zoals je vol compassie en met begrip naar een baby of kleuter kijkt die door een groeispurt gaat - gun jezelf diezelfde compassie en begrip ook.
Vraag jezelf daarom bij een rothumeur eens af of je misschien in een groeispurt-fase zit. En zo ja, zeg dit tegen jezelf:
'Ja, het is onwennig, raar – want ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt, deze groeispurt.'
Alleen dat al, maakt voor mij dat rothumeur een stuk draaglijker.
Ik wens je goede groeispurten toe!
Lees verder:
Comments